چقدر سخته...

وقتی از همه آدما دلگیر میشی

وقتی از زندگی سیر میشی

به خودت میگی خدارو دارم ولی.....

یادت میفته واسه خدا بنده خوبی نبودی و خجالت بکشی ازش چیزی بخوای

چقدر سخته......

گاهی چنان بی تاب می شوم ،

که خیال دیدنت مرا با خود می برد به کویرهای دور

تا انتهای سربی رنگِ ماسه های داغ .....

تا کبودترین خورشید ، تا دلگیرترین غروب......

آن وقت تو با دسته گلی از رز سفید پا می گذاری به رویاهایم....

می آیی.....

و چقدر آرام می آیی .......

همرنگِ نم نمِ باران ......

در دلم چیزی می شکفد شبیهِ شعر ،

در درونم می نشیند ......

لبانم پر از ترنم و ترانه می شود

دستم را دراز می کنم ، واژگان را بی تکلف بر می دارم

می گذارم پهلوی هم ، می شود شاعرانه هایم

می گذارم تا تو بیایی .....

برایت آرام زمزمه می کنم ...

لبخند می زنی....نگاهمان عجیب به هم گره می خورد .....دلم نمی خواهد پلک بزنم ....

با توام ،آرام ..... بینمان فقط سکوت است.

با تو که هستم ....قلبم آرام می شود.........

آرام.......دیگر از ضربان نامنظم قلبم خبری نیست....چه احساس پاک و قشنگی ست لحظه با توبودن....

صدای نفس هایت را میشنوم ...گرمی وجودت را حس میکنم تو با منی و من با تو......تنهای تنها.

آدمک آخر دنیاست بخند آدمک مرگ همینجاست بخند

 آن خدایی که بزرگش خواندی به خدا مثل تو تنهاست بخند

دستخطی که تو را عاشق کرد شوخی کاغذی ماست بخند

فکر کن فکر تو ارزشمند است گریه کن ،گریه چه زیباست بخند

راستی آنچه به یادت دادیم پر زدن نیست که در جاست بخند

آدمک نغمه آواز نخوان به خدا آخر دنیاست بخند

پی نوشت:این روزها دلم بیشتر از هر کس دیگری برای خودم تنگ میشود

 ...دل ما هم دل نیست....